Research as Healing: Finding Myself in URMI

She shared a photo of her ammi with us
It was handed down four generations
Travelling across the oceans with her great grandmother
As she was uprooted from her Tamilian homeland
To toil in plantations in Malaysia under colonial masters
We had asked for photos that represented uncertainty
She shared the one object that represented permanence

I penned this poem at a Tamil poetry workshop in January, where we had to build a poem around a word bank of Tamil words starting with the Tamil letter “Aanaah”. One of those words was “ammi”, a stone grinder used for preparing spices and aromatics in South India. This was the second time I had heard the word that month. The first time was when I was analysing photographs and stories shared by Malaysian Indian women who are part of our research collective in KL and Penang. I’m no poet, nor do I speak Tamil, but something about the way a collective member described her “ammi” and the intergenerational ties she had to it stayed with me and the poem almost wrote itself.

I have moved a lot in the past decade. Seven times to be exact. With each relocation, my belongings dwindled to a pile of clothes and books fitting neatly into a 20-kilo suitcase and a 7-kilo carry-on.  My intergenerational ties were easier to carry in my heart than my luggage and I was privileged to return to India annually to nurture those connections. Yet, despite the regularity of these visits, I sometimes feel like a stranger in my own land but never quite at home outside it either. I longed for something that would anchor me to my roots while embracing the person I was growing to be.

That something manifested not in the form of an object but an opportunity to join the EXCAPE URMI project in Malaysia exploring how colonial legacies shape poverty and precarity among Malaysian Indian women. My first encounters with the Indian diaspora in Malaysia came with the frequent trips I made to the country as a child. My mother worked for Singapore Airlines and every year, our family highlight was using her staff tickets for a trip to either Singapore or Malaysia. Seven-year-old Keshia could not have anticipated where her innocent question, “how come there are so many South Indians like us here?”, would lead, but it sparked an interest in understanding colonialism that would come to define my career and ultimately bring me back to KL.

Yet, the South Indians in Malaysia are not exactly like me. I have not known the intergenerational trauma and resilience that comes from their past which brought them to Malaysia under very different circumstances than the ones I arrived in. Yet, in my daily encounters, I still experience the effects of those legacies. When searching for an apartment in Kuala Lumpur, I was perplexed by how Indians were classified as a race in the tenant forms I had to complete. While most realtors never got back to me after I ticked this box, the few that did asked me to specify if I was an “Indian Indian” or a “Malaysian Indian”. While “Indian Indians” were looked upon slightly more favourably, I was still interrogated about the foods I would be cooking, the company I would keep and whether my salary would be adequate, with anything connecting me to my Indianness being a knock against my chances of securing a roof over my head.

Perhaps the best way to describe my position in Malaysia is an “outsider within”, a term used in participatory action research for people who come to a project as outsiders but leave changed by virtue of joining situations they have been separated from due to their own social locations. As I prepare for our first fieldwork, I’m reminded of a book I read on the recommendation of my colleague Enbah, called “Between lives” by K.S. Maniam, a Malaysian Indian writer. Sumitra, the protagonist is a middle-class Malaysian Indian social worker tasked with getting Sellama, a poor rural Indian woman off her land to pave the way for a property development. However, through understanding what connects Sellama to her land, Sumitra ends up moving in with Sellama and fighting for her land rights even after her passing, highlighting how the solidarity generated from viewing social reality from the perspective of others may heal an outsider from their dissociation. Like Sumitra, I hope that my interactions with our collective of Malaysian Indian women will inspire me to move past my own privileges and take up causes I might not have seen as my own as I deepen my understanding of how the legacies of colonialism continue to impact all of us comprising the myriad of communities that are often singularly labelled as the Indian diaspora.

மருந்தாகும் ஆராய்ச்சி: URMI இல் என்னைக் கண்டறிதல்

அவள் தன் அம்மியின் புகைப்படத்தை எங்களுடன் பகிர்ந்தாள்
நான்கு தலைமுறைகளை கடந்து வந்தது அது
தன் பெரிய பாட்டியுடன் கடலைக் கடந்து வந்தது
தமிழர் தாயகத்திலிருந்து பிடுங்கப்பட்டபோது
வங்காளதேசக் காலனியாதிபதிகளின் தோட்டங்களில் உழைக்கச் சென்றார்
நாங்கள் 'திடமின்மையை' பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் புகைப்படங்களை கேட்டிருந்தோம்
அவள் எங்களுக்கு 'நிலைத்தன்மையை' பிரதிநிதிக்கின்ற ஒரே பொருளை பகிர்ந்தாள்

நான் இந்த கவிதையை ஜனவரியில் நடந்த ஒரு தமிழ் கவிதை பண்பாட்டு பட்டறையில் எழுதினேன். அப்போது, "ஆனாஹ்" என்ற தமிழ் எழுத்தால் தொடங்கும் சொற்களின் பட்டியலை வைத்து ஒரு கவிதையை உருவாக்க வேண்டும் என்றது. அந்தச் சொற்களில் ஒன்று "அம்மி" — இது தென்னிந்தியாவில் மசாலா மற்றும் வாசனை பொருட்களை அரைக்கும் கற்சிலை.இந்த மாதத்தில் அந்தச் சொல்லை நான் இரண்டாவது முறையாக கேட்டேன். முதல் முறையாக அதை நான் கேள்விப்பட்டது, மலேசிய இந்தியப் பெண்கள் (கோலாலம்பூர் மற்றும் பினாங்கிலுள்ள) நமது ஆராய்ச்சி குழுவில் பகிர்ந்த புகைப்படங்களையும் கதைகளையும் பகுப்பாய்வு செய்தபோது. நான் ஒரு கவிஞர் இல்லை; தமிழும் பேச தெரியாது. ஆனால், அந்தக் குழுவில் ஒரு பெண் தன் “அம்மி”யைப் பற்றி பேசும் விதமும், அதோடு உள்ள தலைமுறைகள் கடந்த பிணைப்பும் என்னை ஆழமாக தாக்கியது. அந்தக் கவிதை, எனக்குத் தெரியாமலே, தானாகவே எழுதப்பட்டதுபோல இருந்தது

கடந்த பத்தாண்டுகளில் நான் பலமுறை இடம் மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன் — செவ்வனே சொல்ல வேண்டும் என்றால், ஏழு முறை. ஒவ்வொரு முறை இடம்பெயரும்போதும், என்னுடைய உடமைகள் குறைந்துகொண்டே வந்தன — ஒரு 20 கிலோ சாமான்கள் உள்ள சூட்கேஸிலும், ஒரு 7 கிலோ கைப்பையில் அடங்கும் அளவுக்கு. என் தலைமுறைகள் கடந்த பிணைப்புகள் எனது மனதிற்குள் சுமக்க எளிதாக இருந்தன, என் பயணப்பொதியில் அல்ல. ஆண்டுதோறும் இந்தியாவிற்கு திரும்பும் வாய்ப்பு எனக்கு இருந்தது, அந்த உறவுகளை பேணிக் காக்க. அந்த வருகைகள் எப்போதும் இருந்தாலும், சில நேரங்களில் என் சொந்த நாட்டில் கூட நான் புறநோக்கியவள் போலவே உணர்கிறேன். ஆனால் வெளிநாடுகளில் என் வீட்டுத் தன்மை இல்லை என்பது உறுதி. நான் வளர்ந்து வரும் என்னையே கட்டியணைக்கும் விதமாக, என் வேர்களுடன் என்னை நிலைத்தபடியாக இணைக்கும் எதையாவது நான் எதிர்நோக்கியிருந்தேன்.

அந்த “ஏதோ ஒன்று” ஒரு பொருளாக இல்லை, ஆனால் மலேசியாவில் உள்ள EXCAPE URMI திட்டத்தில் இணையும் ஒரு வாய்ப்பாக மாறியது — இது மலேசிய இந்திய பெண்களில் ஏழ்மை மற்றும் நிலையற்ற தன்மையை, காலனிய பிந்தைய பாரம்பரியங்கள் எவ்வாறு வடிவமைக்கின்றன என்பதை ஆராயும் திட்டம். மலேசியாவில் வாழும் இந்திய வம்சாவளியினரை நான் முதன்முறையாக சந்தித்தது, என் பிள்ளைப் பருவத்தில் அந்த நாட்டுக்கு அடிக்கடி பயணம் செய்தபோது.என் அம்மா சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸில் பணியாற்றினார்; ஒவ்வொரு ஆண்டும், எங்கள் குடும்பத்தின் முக்கியக் கணிப்பு என்பது, அவருடைய ஊழியர் டிக்கெட்டுகளைப் பயன்படுத்தி சிங்கப்பூர் அல்லது மலேசியாவிற்கு பயணம் செய்வது. ஏழு வயது கேஷியா, “இங்க எதுக்கு நம்ம மாதிரி சவுத் இண்டியன்ஸ் ரொம்ப பேர் இருக்காங்க?” என்று கேட்ட அப்பாவித்தனமான கேள்வி, ஒரு நாள் எவ்வளவு பெரிய பயணமாக மாறும் என்று யூகிக்கவும் முடியாது. ஆனால் அந்தக் கேள்வியே ஒரு தீயை ஏற்படுத்தியது — காலனித்துவம் பற்றிய புரிதலை வளர்க்கும் நெருப்பாக, அது என் வாழ்க்கையின் வழியையும், என் பணியின் திசையையும் வடிவமைத்து, மீண்டும் என்னை கோலாலம்பூருக்கு கொண்டு வந்தது.

ஆனால், மலேசியாவில் வாழும் தென்னிந்தியர்கள் என்னைப் போன்றவர்களாக மட்டும் இல்லை. அவர்களை மலேசியாவிற்கு கொண்டு வந்த பின்னணிகள், என் வருகையின் சூழ்நிலைகளில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவை — தலைமுறைகள் கடந்த ஆழமான புண்களையும், அதனுடன் வந்த கடுமையான உயிர்வாழ்வையும் அவர்கள் சந்தித்திருக்கின்றனர். அந்த வகையான துயரங்கள் அல்லது எதிர்ப்புகளை நான் நேரடியாக அனுபவிக்கவில்லை. ஆனால், அன்றாட சந்திப்புகளில், அந்த காலனிய பிந்தைய தாக்கங்களை நான் உணர்ந்துகொண்டே இருக்கிறேன். கோலாலம்பூரில் ஒரு குடியிருப்பை தேடி அலையும்போது, நான் நிரப்ப வேண்டிய வாடகையாளர் படிவங்களில் “இந்தியர்” என்றே ஒரு இனமாக வகைப்படுத்தப்பட்டதைப் பார்த்து குழப்பமடைந்தேன். நான் அந்த பெட்டியை குறிக்கவும், பெரும்பாலான ஹவுஸிங் ஏஜென்ட்கள் என்னைத் திரும்ப தொடர்புகொள்ளவில்லை. சிலர் மட்டும் அழைத்துவந்தபோது, அவர்கள் கேட்ட முதல் கேள்வி இது: “நீங்கள் இந்திய இந்தியரா, இல்லையா மலேசிய இந்தியரா?” “இந்திய இந்தியர்கள்”யை சற்று நல்ல முறையில் பார்ப்பது போல இருந்தாலும், எனது சமையல் பழக்கங்கள், நான் என்ன மாதிரியான மக்களுடன் பழகுவேன், என் சம்பளம் போதுமா என்பதைப் பற்றி கேள்விகள் எழுந்தன. எனது இந்தியத்தன்மையை சுட்டிக் காட்டும் எந்த விஷயமும், எனக்குத் தங்கும் இடம் கிடைக்கும் வாய்ப்பை குறைக்கும் வகையில் பயன்படுத்தப்பட்டது.

மலேசியாவில் என் நிலையை விவரிக்க சிறந்த சொல் "உள்ளே இருக்கும் வெளிநர்ப் பாத்திரம்" (outsider within) என்பதேயாக இருக்கலாம். இது பங்கேற்பு செயல் ஆய்வில் (participatory action research) பயன்படுத்தப்படும் ஒரு சொற்றொடராகும் — ஒரு திட்டத்தில் வெளிநராக வருபவர்கள், தாங்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டதாக இருந்த சூழ்நிலைகளில் பங்கேற்பதன் மூலம் மாற்றமடைந்து வெளியேறுவதை இது குறிக்கிறது.எனது முதல் புல ஆய்விற்காக தயாராகிக்கொண்டிருக்கும்போது, எனது சகோதரர் என்பா பரிந்துரைத்த K.S. மணியம் எழுதிய Between Lives என்ற புத்தகம் நினைவிற்கு வருகிறது. இவர் ஒரு மலேசிய இந்திய எழுத்தாளர். அதில் வரும் கதாநாயகி சுமித்ரா, ஒரு நடுத்தர வர்க்க மலேசிய இந்திய சமூக பணியாளர். அவருக்கு கொடுக்கப்படும் பணியானது, ஒரு சொத்து வளர்ச்சிக்கு இடம் செய்ய, செல்லம்மா என்ற ஏழை கிராமத்து இந்திய பெண்ணை அவளது நிலத்தில் இருந்து வெளியேற்றுவதே. ஆனால் செல்லம்மாவுக்கும் அந்த நிலத்திற்கும் இடையேயான பிணைப்பை புரிந்துகொள்வதன் மூலம், சுமித்ரா இறுதியில் செல்லம்மாவுடன் சேர்ந்து வாழத் தொடங்குகிறாள். செல்லம்மா மரணித்த பிறகும் அவளது நில உரிமைக்காக போராடுகிறாள். இது, பிறரின் சமூக உண்மைகளை அவர்களது பார்வையில் காணும் போது உருவாகும் ஒற்றுமை, வெளிநரின் பிணைவை குணமாக்கக் கூடியதென நமக்கு நினைவூட்டுகிறது. சுமித்ராவைப் போன்று, நமது மலேசிய இந்திய பெண்கள் குழுவுடன் எனது தொடர்புகள், என் சொந்த சலுகைகளைத் தாண்டிச் செல்ல என்னை ஊக்குவிக்கும் என்று நம்புகிறேன். எனக்கே உரியதில்லை என்று நினைத்திருந்த சிலக் காரணங்களுக்கு நான் என் ஆதரவை வழங்கத் தொடங்குகிறேனோ என்பதையும் பார்ப்போம். ஏனெனில், காலனித்துவத்தின் பாரம்பரியங்கள் இன்று வரை நம்மை ஒட்டிப் பிடித்துள்ளன — பல்வேறு சமூகங்களை ஒரே இந்திய வம்சாவளி என்ற அடையாளத்தில் ஏற்றுக்கொள்கிற இந்த உலகத்தில், அந்த தாக்கங்கள் ஒவ்வொருவரையும் வித்தியாசமாகவே—but ஒவ்வொருவரையும்—பாதிக்கின்றன.

Penyelidikan sebagai Penyembuhan: Menemui Diri Saya dalam URMI

Dia berkongsi gambar ibunya (ammi) dengan kami.
Gambar itu diwarisi selama empat generasi.
Melintasi lautan bersama nenek moyangnya,
Ketika dia terpaksa meninggalkan tanah air Tamilnya,
Untuk bekerja di ladang-ladang di Malaysia di bawah penjajah.
Kami telah meminta gambar yang mewakili ketidaktentuan,
Dia berkongsi satu objek yang mewakili kekekalan.

Saya menulis puisi ini di bengkel puisi Tamil pada bulan Januari, di mana kami perlu membina sebuah puisi berdasarkan senarai perkataan Tamil yang dimulakan dengan huruf Tamil “Aanaah”. Salah satu perkataan tersebut adalah “ammi”, sebuah penggiling batu yang digunakan untuk menyediakan rempah-rempah dan bahan aromatik di Selatan India. Ini adalah kali kedua saya mendengar perkataan itu pada bulan tersebut. Kali pertama ialah ketika saya menganalisis gambar-gambar dan cerita-cerita yang dikongsi oleh wanita India Malaysia yang merupakan sebahagian daripada kumpulan penyelidikan kami di KL dan Pulau Pinang. Saya bukan seorang penyair, dan saya juga tidak fasih berbahasa Tamil, tetapi sesuatu tentang cara seorang ahli kolektif menggambarkan “ammi” dan ikatan generasi yang dimilikinya kekal dalam fikiran saya, dan puisi itu hampir menulis dirinya sendiri.

Saya telah berpindah banyak kali dalam dekad yang lalu. Tujuh kali, tepatnya. Dengan setiap pergerakan, barang-barang saya berkurang menjadi setumpuk pakaian dan buku yang muat dengan kemas dalam beg pakaian 20 kilogram dan beg tangan 7 kilogram. Ikatan antara generasi saya lebih mudah dibawa dalam hati daripada dalam bagasi, dan saya bernasib baik dapat kembali ke India setiap tahun untuk memelihara hubungan tersebut. Namun, walaupun kunjungan-kunjungan ini dilakukan secara berkala, saya kadang-kadang merasa seperti seorang asing di tanah air sendiri, tetapi tidak pernah benar-benar merasa di rumah di luar sana juga. Saya merindui sesuatu yang dapat mengikat saya kepada akar saya sambil merangkul siapa diri saya yang sedang berkembang.

Sesuatu itu tidak muncul dalam bentuk objek, tetapi sebagai peluang untuk menyertai projek EXCAP0E URMI di Malaysia yang meneroka bagaimana legasi kolonial membentuk kemiskinan dan ketidakpastian di kalangan wanita India Malaysia. Pertemuan pertama saya dengan diaspora India di Malaysia bermula dengan perjalanan-perjalanan kerap yang saya lakukan ke negara itu semasa kecil. Ibu saya bekerja untuk Singapore Airlines, dan setiap tahun, sorotan keluarga kami adalah menggunakan tiket kakitangan beliau untuk perjalanan ke Singapura atau Malaysia. Keshia yang berusia tujuh tahun tidak dapat menjangkakan ke mana soalan naifnya, “kenapa ramai orang India Selatan seperti kami di sini?”, akan membawa, tetapi ia menyalakan minat untuk memahami kolonialisme yang kemudiannya menjadi identiti kerjaya saya dan akhirnya membawa saya kembali ke KL.

Namun, orang India Selatan di Malaysia tidak sama seperti saya. Saya tidak mengalami trauma dan ketahanan antara generasi yang datang dengan sejarah mereka yang membawa mereka ke Malaysia dalam keadaan yang sangat berbeza dengan keadaan yang saya alami. Walau bagaimanapun, dalam pertemuan harian saya, saya masih merasai kesan-kesan legasi tersebut. Ketika mencari apartmen di Kuala Lumpur, saya terperanjat melihat bagaimana orang India dikategorikan sebagai kaum dalam borang penyewa yang perlu saya isi. Walaupun kebanyakan ejen hartanah tidak pernah menghubungi saya selepas saya menandakan kotak ini, yang beberapa yang menghubungi saya meminta saya untuk menyatakan sama ada saya seorang “Indian Indian” atau “Malaysian Indian”. Walaupun “Indian Indians” dianggap sedikit lebih baik, saya masih disoal tentang jenis makanan yang akan saya masak, syarikat yang akan saya bersama, dan sama ada gaji saya mencukupi, dengan apa sahaja yang mengaitkan saya dengan keindiaan saya menjadi halangan kepada peluang saya untuk mendapatkan tempat tinggal.

Namun, orang India Selatan di Malaysia tidak sama seperti saya. Saya tidak mengalami trauma dan ketahanan antara generasi yang datang dengan sejarah mereka yang membawa mereka ke Malaysia dalam keadaan yang sangat berbeza dengan keadaan yang saya alami. Walau bagaimanapun, dalam pertemuan harian saya, saya masih merasai kesan-kesan legasi tersebut. Ketika mencari apartmen di Kuala Lumpur, saya terperanjat melihat bagaimana orang India dikategorikan sebagai kaum dalam borang penyewa yang perlu saya isi. Walaupun kebanyakan ejen hartanah tidak pernah menghubungi saya selepas saya menandakan kotak ini, yang beberapa yang menghubungi saya meminta saya untuk menyatakan sama ada saya seorang “Indian Indian” atau “Malaysian Indian”. Walaupun “Indian Indians” dianggap sedikit lebih baik, saya masih disoal tentang jenis makanan yang akan saya masak, syarikat yang akan saya bersama, dan sama ada gaji saya mencukupi, dengan apa sahaja yang mengaitkan saya dengan keindiaan saya menjadi halangan kepada peluang saya untuk mendapatkan tempat tinggal.

Mungkin cara terbaik untuk menggambarkan kedudukan saya di Malaysia adalah sebagai seorang “orang luar dari dalam” (outsider within), satu istilah yang digunakan dalam penyelidikan tindakan partisipatori bagi menggambarkan individu yang datang ke sesuatu projek sebagai orang luar tetapi akhirnya berubah melalui penyertaan dalam situasi yang sebelumnya terpisah daripada mereka akibat kedudukan sosial mereka sendiri. Semasa saya membuat persiapan untuk kerja lapangan pertama saya, saya teringat sebuah buku yang saya baca atas cadangan rakan sekerja saya, Enbah, berjudul Between Lives karya K.S. Maniam, seorang penulis India Malaysia. Sumitra, watak utamanya, ialah seorang pekerja sosial kelas menengah India Malaysia yang ditugaskan untuk mengusir Sellama, seorang wanita India luar bandar yang miskin, dari tanahnya bagi memberi laluan kepada pembangunan hartanah. Namun, melalui pemahaman tentang apa yang menghubungkan Sellama kepada tanahnya, Sumitra akhirnya tinggal bersama Sellama dan memperjuangkan hak tanahnya walaupun selepas kematian Sellama, memperlihatkan bagaimana solidariti yang terhasil daripada melihat realiti sosial dari perspektif orang lain dapat menyembuhkan seorang ‘orang luar’ daripada perasaan terasingnya. Seperti Sumitra, saya berharap interaksi saya dengan kolektif wanita India Malaysia ini akan menginspirasi saya untuk melepasi keistimewaan yang saya miliki dan memperjuangkan isu-isu yang sebelum ini saya anggap bukan milik saya, sambil saya mendalami pemahaman tentang bagaimana legasi kolonialisme terus memberi kesan kepada kita semua — komuniti-komuniti yang pelbagai tetapi sering dilabel secara tunggal sebagai diaspora India.