Resilience and the Shadows of the Past

My mother strongly believes in the need to be grateful to our ancestors as they are the foundation of our existence. Every month, on the moonless night of Ammavasai, she adheres to strict rituals that include fasting and offering prayers for the deceased ancestors, which include her parents and in-laws. On the other hand, my father has not been a strict adherent to these rituals, thus raising concerns for my mother. Therefore, from time to time, she would advise us, her children, to also adhere to strict rituals during Ammavasai, such as by being vegetarians and restricting our movements outside of the household. Often, my siblings and I would follow her advice, but sometimes we simply don’t.

Throughout the day, she adheres to strict rituals, such as cleaning, fasting, cooking only vegetarian dishes, refraining from talking excessively, and only singing devotional songs. She will cry so hard when singing devotional songs to her deceased ancestors that sometimes her voice breaks halfway. Intrigued, I enquired. Her response is that she strongly asks for blessings and strength to endure life’s struggles in the same way that her ancestors did when they struggled. On this day, she remains quiet and often speaks about the reflections of her ancestors. Observing her, I find that her resistance and power resilience come from prayers, both ancestral prayers and festival prayers.

Growing up with a mother who follows strict rituals during Ammavasai, I find myself looking forward to Ammavasai as one of the ways of surrendering and receiving power from the ancestors. Unlike during childhood when Ammavasai was perceived as a day that restricted the intake of my favourite non-veg food, Ammavasai has become a day of rejuvenating and regaining my power. I observe the tradition of going to the temple every weekend to offer prayers and take a day out of my routine so that I can reflect on the week. During Ammavasai, I go to the temple and pray for ancestor blessings. The more I am involved in these rituals, the more powerful I feel, as I can be humble yet brave to face uncertainties in the future.

In addition, I met a woman during fieldwork. She mentioned how she strictly follows the ancestor prayers and places a lamp after everyday prayers. She once put up a lamp for 48 days to ensure she had the strength to face her financial hurdles. Every day after the fieldwork ended at 5 pm, I noticed that she was constantly concerned about whether the bus would be punctual to pick her up and drop her off at home. This is because she has to arrive home at 6 pm sharp to light the lamp. For her, the time between 6 pm and 7 pm is crucial so that the lamp can light her house and her prayers can be fulfilled.

Another woman I met did not eat, despite the vegetarian food made available in the fieldwork. When I asked her why she had not eaten, she said she was fasting for her ancestors and was about to make special prayers for the speedy recovery of her mother, who was suffering from a stroke. Many women also mentioned that they were fasting and praying for different reasons. However, remembering their ancestors is a must-do before any auspicious things happen. Furthermore, attending prayers and festivals is a significant moment for poor Malaysian Indian women. When I asked why they felt the urge to follow strict ritual routines, they explained that having a sacred time to talk to God is the only time someone listens and answers them, giving them the confidence to face any challenge. When missing their routine, they feel as if a part of themselves has been lost, and they feel lower energy and resistance.

Based on the conversation with the women, I find that cultural and religious events are shadows that re-energise them and help them to recover to face the uncertainties that the future holds. That’s when I realise that cultural and religious events are more than festivities. Rather, cultural and religious events serve as a port for Indian women to recharge. Through these events, they can find strength, reclaim their sense, and gain their resilience. In short, I believe that the involvement of Malaysian Indian women in cultural and religious rituals allows them to seek blessings from their ancestors while embodying resilience in their daily lives.

நிதியா<குணா சாயகரன் வழி

"பொறுப்புணர்வு மற்றும் கடந்த காலத்தின் நிழல்கள்"

கலாச்சார மற்றும் மத நிகழ்வுகளைக் கொண்டாடுவது குறித்த தனது எண்ணங்களை, அந்த நிகழ்வுகள் தனது முன்னோர்களின் மீள்தன்மையுடன் எவ்வாறு இணைக்கின்றன என்பதை ஆராய்வதை இதன் மூலம் நித்தியா பகிர்ந்து கொள்கிறார். URMI திட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ள பெண்களின் நீடித்த வலிமைக்கும், கலாச்சார நிகழ்வுகள் அவர்களின் போராட்டங்களை எவ்வாறு அடையாளப்படுத்துகின்றன என்பதற்கும் அவர் இணையானவற்றை வரைகிறார்.

நம் முன்னோர்கள் நம் வாழ்வுக்கு அடித்தளமாக இருப்பதால், அவர்களுக்கு நன்றியுடன் இருக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை என் அம்மா உறுதியாக நம்புகிறார். ஒவ்வொரு மாதமும், அம்மாவாசை அன்று நிலவு இல்லாத இரவில், உண்ணாவிரதம் இருப்பது மற்றும் இறந்த மூதாதையர்களுக்காக பிரார்த்தனை செய்வது உள்ளிட்ட கடுமையான சடங்குகளை அவர் கடைப்பிடிக்கிறார், அதில் அவரது பெற்றோர் மற்றும் மாமியார் உட்பட அனைவருக்கும் இந்த பிரார்த்தனையை செய்கிறார். மறுபுறம், என் தந்தை இந்த சடங்குகளை கண்டிப்பாக பின்பற்றுவதில்லை, இதனால் என் அம்மாவுக்கு கவலைகள் எழுகின்றன. எனவே, அவ்வப்போது, ​​அம்மாவாசையின் போது கடுமையான சடங்குகளை கடைபிடிக்குமாறு அவர் தனது குழந்தைகளான எங்களுக்கு அறிவுறுத்துவார், எடுத்துக்காட்டாக, சைவ உணவு உண்பவர்களாக இருப்பது மற்றும் வீட்டிற்கு வெளியே எங்கள் நடமாட்டத்தை கட்டுப்படுத்துவது. பெரும்பாலும், நானும் என் உடன்பிறந்தவர்களும் அவருடைய ஆலோசனையைப் பின்பற்றுவோம், ஆனால் சில நேரங்களில் நாங்கள் அதைச் செய்வதில்லை.

பொதுவாக அந்நாள் முழுவதும், சுத்தம் செய்தல், உண்ணாவிரதம், சைவ உணவுகளை மட்டுமே சமைத்தல், அதிகமாகப் பேசுவதைத் தவிர்ப்பது, பக்திப் பாடல்களை மட்டுமே பாடுவது போன்ற கடுமையான சடங்குகளை அவர் கடைப்பிடிக்கிறார். இறந்த தனது மூதாதையர்களுக்கு பக்திப் பாடல்களைப் பாடும்போது அவர் கடினமாக அழுவார். சில சமயங்களில் அவருடைய குரல் பாதியிலேயே உடைந்துவிடும். ஆர்வத்துடன், நான் விசாரித்தேன். அவருடைய முன்னோர்கள் வாழ்க்கை போராட்டங்களை எதிர்கொண்டதை போலவே தானும் தன் வாழ்க்கையின் போராட்டங்களைத் தாங்கிக்கொள்ள ஆசீர்வாதங்களையும் வலிமையையும் அவருக்கு தர வேண்டுமென்பதை அவருடைய பதிலாக இருந்தது. இந்த நாளில், அவள் அமைதியாக இருக்கிறார், அடிக்கடி தன் மூதாதையர்களின் பிரதிபலிப்புகளைப் பற்றிப் பேசுகிறார். அவரை கவனிக்கும்போது, ​​அவளுடைய எதிர்ப்பும் சக்தியும் மீள்தன்மையும் பிரார்த்தனைகளிலிருந்து வருகின்றன, மூதாதையர் பிரார்த்தனைகள் மற்றும் பண்டிகை பிரார்த்தனைகள் இரண்டிலிருந்தும் வருகின்றன என்பதைக் காண்கிறேன்.

அம்மாவாசையின்<போது கடுமையான சடங்குகளைப் பின்பற்றும் ஒரு தாயுடன் வளர்ந்த நான், அம்மாவாசையை சரணடைந்து, மூதாதையர்களிடமிருந்து சக்தியைப் பெறுவதற்கான வழிகளில் ஒன்றாக இதனை பார்க்கிறேன். குழந்தைப் பருவத்தில் அம்மாவாசை என்பது எனக்குப் பிடித்த அசைவ உணவை உட்கொள்வதைக் கட்டுப்படுத்தும் நாளாகக் கருதப்பட்டதைப் போலல்லாமல், அம்மாவாசை புத்துணர்ச்சியூட்டும் மற்றும் என் சக்தியை மீண்டும் பெறும் நாளாக இன்று மாறியுள்ளது. ஒவ்வொரு வார இறுதியிலும் கோவிலுக்குச் சென்று பிரார்த்தனை செய்து, வாரத்தைப் பற்றி சிந்திக்க என் வழக்கத்திலிருந்து ஒரு நாளை ஒதுக்கி வைக்கும் பாரம்பரியத்தை நான் கடைப்பிடிக்கிறேன். அம்மாவாசையின் போது, ​​நான் கோவிலுக்குச் சென்று மூதாதையர் ஆசிகளுக்காக பிரார்த்தனை செய்கிறேன். இந்த சடங்குகளில் நான் எவ்வளவு அதிகமாக ஈடுபடுகிறேனோ, அவ்வளவு சக்தி வாய்ந்தவளாக உணர்கிறேன்.  ஏனெனில், எதிர்காலத்தில் நிச்சயமற்ற தன்மைகளை எதிர்கொள்ள நான் பணிவாகவும் தைரியமாகவும் இருக்க முடியும்.

மேலும்,<களப்பணியின் போது ஒரு பெண்ணை நான் சந்தித்தேன். அவர் முன்னோர்களின் பிரார்த்தனைகளை கண்டிப்பாக பின்பற்றுவதாகவும், தினசரி பிரார்த்தனைகளுக்குப் பிறகு ஒரு விளக்கை ஏற்றுவதாகவும் குறிப்பிட்டார். தனது நிதித் தடைகளை எதிர்கொள்ளும் வலிமையைப் பெறுவதற்காக அவர் ஒரு முறை 48 நாட்கள் ஒரு விளக்கை ஏற்றி வைத்தார். ஒவ்வொரு நாளும் மாலை 5 மணிக்கு களப்பணி முடிந்த பிறகு, அவளை அழைத்துச் சென்று வீட்டில் இறக்கிவிட பேருந்து சரியான நேரத்தில் வருமா என்று அவள் தொடர்ந்து கவலைப்பட்டதை நான் கவனித்தேன். ஏனென்றால், விளக்கை ஏற்ற மாலை 6 மணிக்கு அவள் வீட்டிற்கு வந்து சேர வேண்டும். விளக்கு அவளுடைய வீட்டை ஒளிரச் செய்வதற்கும் அவளுடைய பிரார்த்தனைகள் நிறைவேறுவதற்கும் அவளுக்கு மாலை 6 மணி முதல் 7 மணி வரையிலான நேரம் மிக முக்கியமானது.

நான்<சந்தித்த மற்றொரு பெண், களப்பணியில் சைவ உணவு கிடைத்த போதிலும், சாப்பிடவில்லை. ஏன் சாப்பிடவில்லை என்று நான் கேட்டபோது, ​​அவள் தன் மூதாதையர்களுக்காக உண்ணாவிரதம் இருப்பதாகவும், பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்ட தனது தாயார் விரைவில் குணமடைய சிறப்பு பிரார்த்தனை செய்யவிருப்பதாகவும் கூறினாள். பல பெண்கள் வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக உண்ணாவிரதம் இருந்து பிரார்த்தனை செய்வதாகவும் குறிப்பிட்டனர். இருப்பினும், எந்தவொரு நல்ல விஷயங்களும் நடப்பதற்கு முன்பு தங்கள் மூதாதையர்களை நினைவுகூருவது அவசியம். மேலும், ஏழை மலேசிய இந்தியப் பெண்களுக்கு பிரார்த்தனைகள் மற்றும் பண்டிகைகளில் கலந்துகொள்வது ஒரு குறிப்பிடத்தக்க தருணம். கடுமையான சடங்கு நடைமுறைகளைப் பின்பற்ற வேண்டும் என்ற உந்துதல் ஏன் என்று நான் கேட்டபோது, ​​கடவுளிடம் பேசுவதற்கு ஒரு புனிதமான நேரம் இருப்பதுதான் யாராவது தங்கள் பேச்சைக் கேட்டு பதிலளிக்கும் ஒரே நேரம் என்றும், எந்தவொரு சவாலையும் எதிர்கொள்ள அவர்களுக்கு நம்பிக்கையை அளிக்கும் என்றும் அவர்கள் விளக்கினர். தங்கள் வழக்கத்தைத் தவறவிடும்போது, ​​தங்களில் ஒரு பகுதி தொலைந்து போனது போல் உணர்கிறார்கள், மேலும் அவர்கள் குறைந்த ஆற்றலையும் எதிர்ப்பையும் உணர்கிறார்கள்.

பெண்களுடனான<உரையாடலின் அடிப்படையில், கலாச்சார மற்றும் மத நிகழ்வுகள் அவர்களை மீண்டும் உற்சாகப்படுத்தும் நிழல்கள் என்றும், எதிர்காலத்தில் ஏற்படும் நிச்சயமற்ற தன்மைகளை எதிர்கொள்ள அவர்கள் மீண்டு வர உதவும் என்றும் நான் காண்கிறேன். அப்போதுதான் கலாச்சார மற்றும் மத நிகழ்வுகள் கொண்டாட்டங்களை விட இவை அதிகம் என்பதை நான் உணர்கிறேன். மாறாக, கலாச்சார மற்றும் மத நிகழ்வுகள் இந்தியப் பெண்கள் மீண்டும் புத்துணர்ச்சி பெறுவதற்கான ஒரு துறைமுகமாகச் செயல்படுகின்றன. இந்த நிகழ்வுகள் மூலம், அவர்கள் வலிமையைக் கண்டறியலாம், தங்கள் உணர்வை மீட்டெடுக்கலாம் மற்றும் தங்கள் மீள்தன்மையைப் பெறலாம். சுருக்கமாக, மலேசிய இந்தியப் பெண்கள் கலாச்சார மற்றும் மத சடங்குகளில் ஈடுபடுவது, அவர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையில் மீள்தன்மையை வெளிப்படுத்தும் அதே வேளையில், அவர்களின் முன்னோர்களிடமிருந்து ஆசீர்வாதங்களைப் பெற அனுமதிக்கிறது என்று நான் நம்புகிறேன்.

Oleh Nithiya Guna Saigaran

Ketahanan dan Bayang-bayang Masa Lalu

Nithiya berkongsi refleksinya tentang meraikan acara kebudayaan dan keagamaan dengan meneroka bagaimana peristiwa itu menghubungkannya dengan daya tahan nenek moyangnya. Dia menyamakan kekuatan wanita yang terlibat dalam projek URMI dan bagaimana acara kebudayaan melambangkan perjuangan mereka.

Ibu saya sangat percaya akan keperluan untuk berterima kasih kepada nenek moyang kita kerana mereka adalah asas kewujudan kita. Setiap bulan, pada malam Ammavasai tanpa bulan, dia mematuhi ritual yang ketat termasuk berpuasa dan sembahyang doa untuk nenek moyang yang telah meninggal dunia, termasuk ibu bapa dan mertuanya. Sebaliknya, ayah saya tidak mematuhi ritual ini, sekali gus menimbulkan kebimbangan terhadap ibu saya. Oleh itu, dari semasa ke semasa, dia akan menasihati kami, untuk turut mematuhi ritual yang ketat semasa Ammavasai, seperti menjadi vegetarian dan menyekat pergerakan kami di luar rumah. Selalunya, saya dan adik-beradik saya akan mengikut nasihatnya, tetapi kadang-kadang kami tidak.

Sepanjang hari tersebut,  dia mematuhi ritual yang ketat, seperti membersihkan, berpuasa, memasak hanya hidangan vegetarian, menahan diri daripada bercakap berlebihan, dan hanya menyanyikan lagu-lagu kebaktian. Dia akan menangis sekuat hati apabila menyanyikan lagu-lagu kebaktian kepada arwah moyangnya sehingga kadangkala suaranya pecah separuh jalan. Tertarik, saya bertanya. Tanggapannya ialah dia sangat memohon berkat dan kekuatan untuk menanggung perjuangan hidup dengan cara yang sama seperti yang dilakukan oleh nenek moyangnya ketika mereka bergelut. Pada hari ini, dia tetap diam dan sering bercakap tentang pantulan nenek moyangnya. Memerhatikannya, saya dapati ketahanan dan daya tahan kuasanya datang dari doa, baik doa nenek moyang mahupun doa perayaan.

Membesar dengan seorang ibu yang mengikuti ritual yang ketat semasa Ammavasai, saya mendapati diri saya menantikan Ammavasai sebagai salah satu cara untuk menyerah diri dan menerima kuasa daripada nenek moyang. Tidak seperti semasa zaman kanak-kanak apabila Ammavasai dianggap sebagai hari yang menyekat pengambilan makanan bukan sayuran kegemaran saya, Ammavasai telah menjadi hari meremajakan dan mendapatkan semula kuasa saya. Saya memerhatikan tradisi pergi ke kuil setiap hujung minggu untuk bersembahyang dan meluangkan masa seharian daripada rutin saya supaya saya dapat merenung minggu tersebut. Semasa Ammavasai, saya pergi ke kuil dan berdoa untuk berkat nenek moyang. Semakin saya terlibat dalam ritual ini, semakin kuat saya rasa, kerana saya boleh merendah diri namun berani untuk menghadapi ketidakpastian pada masa hadapan.

Di samping itu, saya bertemu seorang wanita semasa kerja lapangan. Dia menyebut bagaimana dia mengikuti sembahyang nenek moyang dengan ketat dan meletakkan pelita selepas sembahyang setiap hari. Dia pernah meletakkan peilta selama 48 hari untuk memastikan dia mempunyai kekuatan untuk menghadapi halangan kewangannya. Setiap hari selepas kerja lapangan tamat pada pukul 5 petang, saya perhatikan bahawa dia sentiasa bimbang sama ada bas akan menepati masa untuk menjemput dan menghantarnya ke rumah. Ini kerana dia terpaksa tiba di rumah pada pukul 6 petang untuk menyalakan lampu. Baginya, masa antara 6 petang hingga 7 malam adalah penting agar pelita itu dapat menerangi rumahnya dan doanya dapat ditunaikan.

Seorang lagi wanita yang saya temui tidak makan, walaupun makanan vegetarian disediakan dalam kerja lapangan. Apabila saya bertanya mengapa dia tidak makan, dia berkata dia berpuasa untuk nenek moyangnya dan akan membuat doa khas untuk ibunya yang cepat sembuh, yang menghidap angin ahmar. Ramai wanita juga menyebut bahawa mereka berpuasa dan solat atas sebab yang berbeza. Walau bagaimanapun, mengingati nenek moyang mereka adalah satu kemestian sebelum sebarang perkara baik berlaku. Tambahan pula, menghadiri solat dan perayaan merupakan detik penting bagi wanita India Malaysia yang miskin. Apabila saya bertanya mengapa mereka merasakan keinginan untuk mengikuti rutin ritual yang ketat, mereka menjelaskan bahawa mempunyai masa suci untuk bercakap dengan Tuhan adalah satu-satunya masa seseorang mendengar dan menjawabnya, memberikan mereka keyakinan untuk menghadapi sebarang cabaran. Apabila terlepas rutin mereka, mereka berasa seolah-olah sebahagian daripada diri mereka telah hilang, dan mereka berasa lebih rendah tenaga dan rintangan.

Berdasarkan perbualan dengan wanita itu, saya mendapati bahawa acara kebudayaan dan keagamaan adalah bayang-bayang yang menyemarakkan semula mereka dan membantu mereka pulih untuk menghadapi ketidaktentuan yang akan berlaku pada masa hadapan. Ketika itulah saya menyedari bahawa acara kebudayaan dan keagamaan adalah lebih daripada perayaan. Sebaliknya, acara kebudayaan dan keagamaan berfungsi sebagai pelabuhan untuk wanita India untuk mengisi semula. Melalui peristiwa-peristiwa ini, mereka boleh mendapatkan kekuatan, mendapatkan semula rasa mereka, dan memperoleh daya tahan mereka. Secara ringkasnya, saya percaya penglibatan wanita India Malaysia dalam ritual budaya dan agama membolehkan mereka mendapatkan restu daripada nenek moyang mereka di samping menjiwai daya tahan dalam kehidupan seharian.